Πίνδαρος Χριστόπουλος....θεατρώνης θεάτρου σκιών

Ένας πολύ γνωστός …άγνωστος
Ο Πίνδαρος το καλοκαιράκι του 1949 σε ένα οικόπεδο ,στην οδό Γούναρη κοντά στην Πλατεία Μαρούδα στην Πάτρα , έστησε ένα υπαίθριο καφέ μπάρ με ευρωπαϊκή μουσική ,όπως ονομάζονταν τότε τα ξενόφερτα τραγούδια.
Η επιχείρηση δεν πήγε καλά γιατί ακριβώς απέναντι στο καφενείο του ΤΣΟΛΙΑ ,ο μαγαζάτορας εκεί έφερε μπουζούκια και μάλιστα τον πολύ γνωστό τότε Δημ, Τζουγανάτο με αποτέλεσμα ο κόσμος να αγκαλιάσει γρήγορα το ντόπιο τραγούδι και το τρικούβερτο καθημερινό γλέντι.
Ήταν μια χρονιά απελπισίας για τον Πίνδαρο η οποία των οδήγησε σε μια πρωτοποριακή ιδέα της εποχής.

Το επόμενο καλοκαίρι του 1950 είχε στήσει στον ίδιο χώρο την πρώτη σκηνή του θεάτρου σκιών στην Πάτρα ,το θέατρο ΡΕΚΟΡ όπως το ονόμασε  ,στην πόλη που γεννήθηκε ο Μίμαρος  ,ο πατέρας του Έλληνα Καραγκιόζη.
Το οικόπεδο κλείστηκε γύρω γύρω με πανιά ,μπήκαν ψάθινες καρέκλες και σκαμνιά ,στήθηκε σκηνή και τα φωτά χαμήλωσαν.
Την πρώτη παράσταση την έδωσε ο καταξιωμένος πατρινός καραγκιοζοπαίχτης Νιόνιος Αλεξόπουλος ,που ήταν και γείτονας .
Παράλληλα δίπλα στο λευκό σεντονακι στήθηκε και σκηνή κουκλοθέατρου με πρώτο ανδρικελοπαικτη ,όπως του άρεσε να τον λένε τον Χρήστο Χριστόπουλο ,αδελφό του Πίνδαρου.
Ο κόσμος που κατέκλεισε το θεατράκι έμεινε ενθουσιασμένος και όλο το καλοκαίρι γέμιζε από ενθουσιώδεις φίλους του Καραγκιόζη μεταξύ αυτών και πολλών επώνυμων της πόλης.
Η πορεία του θεατρώνη-επιχειρηματία Πινδάρου Χριστοπούλου ήταν γεμάτη επιτυχίες.
Το επόμενο καλοκαίρι το θεατράκι οργανώθηκε πιο καλά ,τώρα έξω από τα πανιά που το χώριζαν από τους περαστικούς υπήρχαν ρεκλάμες (αφίσες) με το έργο κάθε βραδιάς και διαφορές άλλες ρεκλάμες με τα έργα που θα παίζονταν προσεχώς .
Το 1954 προχώρησε στην κατασκευή μάντρας ,μόνιμης σκηνής και σκηνής κουκλοθέατρου καθώς και άλλων βοηθητικών χώρων (WC ,ταμείο ,κυλικείο)
Κάθε καλοκαίρι εμφανίζονταν για λίγο και ένας καραγκιοζοπαίχτης –επισκέπτης εκτός του μόνιμου και έτσι ανανεώνονταν όλο το δυναμικό των παραστάσεων και φυσικά το κοινό.
Το θεατράκι αυτό ,όπως το αποκαλούσε χαϊδευτικά ο Πίνδαρος λειτούργησε αδιάκοπα μέχρι και το καλοκαίρι του 1986 ,με τελευταίο καραγκιοζοπαίχτη τον Γιάνναρο.
Από το θεατράκι αυτό αναδείχτηκαν οι καραγκιοζοπαίχτες Κώστας Μακρής και Γιώργος Μπαλαμπάνης.
Από εκεί παρέλασαν όλοι οι καραγκιοζοπαίχτες Πατρών και περιχώρων ,όπως χαρακτηριστικά τόνιζε ο Πίνδαρος.
Ο γιος του Πίνδαρου ,Νίκος Χριστόπουλος θυμάται σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες που πέρασαν από εκεί στα 35 περίπου χρόνια λειτουργίας του θεάτρου…μεταξύ των άλλων είναι ο αξέχαστος Ορέστης (Ανέστης Βακάλογλου) Δημήτρης Ασπιώτης-Μίμαρος ,Αλέκος Σακελαρόπουλος, Βασίλης Ανδρικόπουλος –Βασίλαρος ,Κώστας Παλαιοθόδωρος –Κώσταρος ,Τάκης Παλαιοθόδωρος, Ντίνος Θεοδωρόπουλος (ήταν ο πρώτος που έφερε μαγνητόφωνο στο μπερντέ),Σοφούλα Θεοδωροπούλου(η μόνη ελληνίδα καραγκιοζοπαίκτρια και κόρη του μεγάλου Ντίνου Θεοδωρόπουλου),Δημήτρης Ματσούκας-Μητσάκης, Αντώνης Πλέσσας-Αντώναρος και ο γιος του Φώτης Πλέσσας ,Σωτήρης Ασπιώτης (μόνο κουκλοθέατρο) .
Ο μόνος καλλιτέχνης που έπαιξε  και δεν ήταν από την περιφέρεια της Πάτρας ήταν ο Φρίξος Γαζεπίδης ο οποίος με την ευγένεια του άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Οι παραπάνω πληροφορίες προέρχονται από τον Νίκο Χριστόπουλο ,γιό του Πίνδαρου ,όταν μια μέρα κάτσαμε και ξεφυλλίζαμε τις αναμνήσεις του ,ανάμεσα σε καφέ και τον χειμωνιάτικο ήλιο μιας μέρας του Σεπτέμβρη 2008 στην πλατεία Αγίου Γεωργίου με φόντο το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας.
Κοινοποιήστε το στο Facebook